Βρέθηκα στην Ακαδημίας εχτές, στη Ζωοδόχου Πηγής, όπου είχα κοντά δεκαετία να περάσω.

Chris Gioran

Με απογοήτευση, αλλά όχι έκπληξη, είδα τη συνηθισμένη κλούβα των ΜΑΤ, και στη γωνία ένα μπάτσο, με πλήρη εξάρτηση, να κάθεται σκοπέτο.

Με τρομάζει να περνάω από δίπλα του. Δεν υπάρχει συζήτηση μαζί του, δεν υποστηρίζει κάποια διαπραγμάτευση και δεν εξασφαλίζει κάτι. Είναι εξοπλισμένος και εντεταλμένος από το κράτος να ασκεί, αποκλειστικά, βία.

Γύρω του υπάρχει μία αύρα ατιμωρισίας και αυθαιρεσίας, μία φούσκα με ασαφή όρια που αν την διαταράξεις θα μπεις σε έναν κόσμο πόνου και οδύνης.

Η παρουσία ενός μπάτσου αυτόματα θέτει την βάση κάθε δημόσιας αλληλεπίδρασης στη βία. Δεν στέκονται στην Ακαδημίας ώστε να βοηθήσουν πολίτες. Δεν φοράνε πανοπλία ως άμυνα.

Το πρώτο, και μόνο πράγμα που λένε με τη στάση τους εκεί είναι πως ανά πάσα στιγμή το κράτος μπορεί να σε διαλύσει. Έχει αποκλειστικά αυτή τη δύναμη.

Από τώρα μέχρι εκείνη τη στιγμή θα σε παρατηρεί όπως μία γάτα ένα σκαθάρι που σκαρφαλώνει στον τοίχο. Νεκρό, αλλά με αναστολή.

Για αυτό είναι εκεί. Η αστυνόμευση δεν έχει σκοπό να σε κάνει να νιώθεις ασφαλής. Έχει σκοπό να σε τρομοκρατεί.